BƏDƏN, ÖLÜM, HƏYAT..

Amerikan ağlı, indiyə qədər görülmüş ən dayaz və ən acgöz ağıldır. Çox maddiyyatçıdır. Buna görə də Amerikanın ən üst gerçəkliyi, iş adamıdır. Digər hər şey, fonda itib gedər; iş adamı, yəni pulu idarə edən adam, ən üst səviyyə gerçəklikdir.

Pul, ən rəqabətçi mühitdir. Kültürlü olmağına ehtiyac yoxdur, pulunun olması kifayətdir. Musiqi və ya şeir haqqında bir şey bilməyinə ehtiyac yoxdur. Ədəbiyyat, tarix, din, fəlsəfə haqqında bilgi sahibi olmağının heç lüzumu yoxdur. Yox, bilməyinə ehtiyac yoxdur. Bank hesabın qabarıqdırsa, önəmli olarsan.

Pulunla və əşyalarınla davamlı olaraq öyünərsən, çünki bahalı şeylərin önəmli olduğu zənn edilir.

Amerikalının həyatı qısadır. Bədən dayansa, amerikalının sonu gələr. Bu səbəblə, amerikalı ölümdən çox qorxar. Ölüm qorxusuna görə həyatını bəzən gülməli bir şəkildə uzatmağa çalışıb durar. İndi bir çox amerikalı, xəstəxanalarda və ruhi xəstəxanalarda  bitki həyatı yaşayır. Əslində yaşamırlar; çoxdan ölüblər. Onları həkimlər, dərmanlar və müasir cihazlar canlı saxlayır. Bir şəkildə həyata asılırlar.

Ölüm qorxusu çox böyükdür. Bir dəfə getdin mi, sonsuza qədər yoxsan  və geridə heç bir şey qalmır, çünki amerikalı bədən xaricində heç bir şey bilmir. Sadəcə bədəni bilsən, çox yoxsul qalarsan. Hər şeydən öncə hər zaman ölümdən qorxarsan və ölümdən qorxan biri, yaşamaqdan da qorxar  – çünki həyatla ölüm elə bir şəkildə iç-içə keçib ki, ölməkdən qorxursansa, yaşamağa da qorxarsan. Ölümü gətirən həyatdır, o halda ölümdən qorxursansa, həyatı necə sevə bilərsən? Qorxu hər zaman orda olacaqdır. Sənə ölümü gətirən həyatdır; onu bütünüylə yaşamayacaqsan. Əgər ölüm hər şeyin sonudursa, əgər sənin inanc və anlayışın budursa, o zaman həyatın tələsməkdən və qovalamaqdan ibarət olacaqdır, çünki ölümün nəfəsi arxandadır və səbrli davrana bilməzsən. Bax beləcə, Amerikalıların sürət manyaklığını anlaya bilərsən: hər şeyin tez edilməsi lazımdr, çünki ölüm yoldadır; ölmədən əvvəl əlindən gəldiyi qədər çox şey etməyə çalışmalısan. Ölmədən əvvəl mümkün olduğu qədər çox təcrübə yaşamalısan, çünki öldünmü, hər şey bitir.

Bu, böyük bir anlamsızlıq yaradır və təbii ki, acı və narahatlıq da. Əgər bədəndən sonra heç bir şey qalmayacaqsa, etdiklərin çox dərin şeylər ola bilməz. O zaman, etdiklərin səni qane edə bilməz. Əgər ölüm sondursa və geriyə heç bir şey qalmırsa, həyatın hər hansı bir anlamı və ya önəmi ola bilməz. O zaman həyat, axmağın birinin ağzından dinlədiyin qəzəb və quru səs-küy dolu anlamsız bir hekayədən başqa bir şey deyil.

Baul ( şüuru olan insan ) bədənin içində olduğunu, lakin bədəndən ibarıət olmadığını bilir. Bədəni sevər, ora onun evi, yuvasıdır. Bədənə düşmən deyil, çünki öz yuvana düşmən olmaq axmaqlıqdır, amma materialist deyil. Dünayadan xəbəri var, amma materialist deyil. Çox gerçəkcidir, amma materialist deyil. Bilir ki, ölümdə əslində heç bir şey ölməz. Ölüm gələr, lakin həyat davam edər.

Belə bir hekayə eşitmişəm:
Dəfn mərasimi sona çatmışdı və mərasimdə qulluq edən şəxs Desmond, yaşlı bir kişinin yanında dayandığını gördü.
“Qohumlardan birisiz?” deyə soruşdu.
“Bəli, elədir,” dedi yaşlı kişi.
“Neçə yaşınız var?”
“Doxsan dörd.”
“Hmmmm,” dedi Desmond, “o zaman yaxşısı budur burda qalın, onsuz da bu yaxınlarda yenə gələcəksiz.”

Hər şey bədənsəl həyat üzərinə qurulub: yaş doxsan dörddürsə, iş bitmişdir. O zaman evə getməyə dəyməz; ən yaxşısı ölməkdir. Niyə o qədər yolu ayaq döyəsən ki? Onsuz da tezliklə cənazə evinə geri qayıtmalı olacaqsan.  Heç dəyməz…əgər tək gerçək ölümdürsə, o zaman 24 və ya 94 olmağın nəyi dəyişdirər? Aradakı fərq sadəcə bir neçə ildən ibarətdir. O zaman gənclər özlərini yaşlı hiss etməyə başlayarlar və uşaqlar da indidən ölüdür. Bu bədənin ilk və son həyat olduğuna inanırsansa, o zaman bütün bunların nə anlamı var? Niyə yaşayırıq?

Camus, insan üçün ən təməl metafizik problemin intihar olduğunu yazır. Onunla eyni fikridəyəm. Əgər bədən yeganə gerçəklikdirsə və içində bədəndən o tərəfə heç bir şey yoxdursa, əlbəttə ki, üzərində düşünüləcək, baş sındırılacaq tək şey bədən olar. Niyə intihar edilməsin? Niyə doxsan dördə qədər gözlənilsin? Nəyə görə o qədər vaxt müxtəif dərd və sıxıntı çəkilsin? Niyə sabah səhər yenidən oyanaq? Bu çox lüzumsuz görünür.

Bir tərəfdən Amerikalı təcrübə qazanacam deyə davamlı olaraq ordan-ora qaçır, heç bir şeyi qaçırmamaq üçün. Dünyanın ətrafında qaçmaqla məşğul olur, şəhərdən-şəhərə, ölkədən -ökəyə, oteldən- otelə tələsir. Bir guru-dan digərinə, bir kilsədən o birinə qaçır, axtarır, çünki ölümün nəfəsi axasındadır. Bir yanda dəlicəsinə, dayanmaq  bilməyən bir qovalamaca, digər yanda hər şeyin boş olduğuna dair bir inanc var, çünki ölümlə hamısı sona çatacaq. Yəni varlı və ya kasıb yaşamağın, ağıllı və ya axmaq, sərsəri və ya öz halında olmağın nəyi dəyişdirər? Sonda ölüm gələr və hər kəsi bərabərləşdirər: ağıllını və axmağı, müdriki və günahkarı, aydınlanmışı və cahili, hamısı torpağa girib itib gedər. O zaman bütün hər şeyin anlamı nədir? Budda və ya İsa və ya Yəhuda olmağın nə fərqi var? İsa çarmıxda ölər, ertəsi gün Yəhuda intihar edər: ikisi də torpağa girər.

Digər tərəfdən sənin bir şeyləri qaçıracağın və digərlərinin tapacağına dair bir qorxu vardır; əldə etsən belə əslində ortada bir şey olmadığını bilməyin yaratdığı narahatlıq vardır; bacarsan da bunun anlamsız olduğu, çünki ölümün gəlib hər şeyi məhv edəcəyi gerçəyi vardır.

Şüurlu insan bədəndə yaşayar, bədənini sevər, bundan zövq alar, amma bədəndən ibarət deyil. İçində bütün ölümləri aşacaq bir şey barındığını bilər. İçində sonsuz, zamanın yox edə bilməyəcəyi bir şey olduğunu bilər.  Bunu meditasiya, eşq, dua sayəsində hiss edə bilmişdir. Bunu öz varlığının içində hiss edə bilmişdir. Ölümdən qorxmaz, çünki həyatın nə olduğunu bilər. Xoşbəxtliyin dalınca qaçmaz, çünki bilər ki, Tanrı ona milyonlarla fürsət verəcək; tək etməli olduğu şey bunlara icazə verməkdir.

Ağacların yerə kök  saldığını görmürsən? Onlar heç bir yerə gedə bilmirlər, lakin yenə də xoşbəxtdirlər. Xoşbəxtliyin dalınca qaçmazlar; durub da xoşbəxtik axtara bilməzlər. Kökləri yerin dibindədir, tərpənə bilmirlər, lakin xoşbəxtliklərini görmürsən? Yağış  yağan zaman sevinclərini, külək əsdiyi zaman xoşbəxtliklərini grmürsən? Rəqs etdiklərini hiss etmirsən? Kökləri var, heç bir yerə gedə bilməzlər. Yenə də həyat onlara gələr.

Hər şey gələr. Sən sadəcə alacaq qabiliyyəti yaradarsan; hər şey gələr. Sən sadəcə qapını açarsan. Həyat sənə gəlməyə hazırdır. Sən o qədər çox əngəl qoyursan ki! Yarada biləcəyin ən böyük əngəl də, həyatın dalınca qaçmağındır. Qovmağının və tələsməyinin ucbatından həyat nə vaxt gəlib qapını döysə, sən evdə olmursan. Həmişə başqa bir yerdə olursan. Həyatın dalınca qaçmağa  davam edirsən və həyat da sənin… və görüş əsla gerçəkləşmir.

Var ol… sadəcə var ol və gözlə və səbrli ol.


Mənbə: Osho – ” Beden ile zihni dengelemek”

Hazırladı: Fidan Aslanova

Beyenmeler
1   15  
VN:F [1.9.16_1159]
Rating: +5 (from 5 votes)

Fidan Aslanova

Fitret.az idarəçisi

 
Facebook

Bir cavab yazın