“SANDIQ”LARIM…
Mən sandım ki, bütün uşaqlar həmişə xoşbəxt olur… müharibənin ortasında ölüm qalım savaşı verən uşaqları görənə qədər..
Mən sandım ki, müharibələrdə ancaq haqsız tərəf itki verir..
Mən sandım ki, bütün atalar hamıdan güclüdür, “şəhid” atasının çarəsizliyini görənə qədər..
Mən sandım ki, anamı kimsə üzə bilməz, mənim ağladığımı görüb nə qədər üzüldüyünü görənə qədər..
Mən sandım ki, təsir həmişə əks təsirə bərabərdir, təsirin təsirsiz qaldığını görənə qədər..
Mən sandım ki, kimsə bir-birini incitmək istəmir..
Mən sandım ki, incidən hər kəs könül almasını da bilir..
Mən sandım ki, hər şey həmişə pis getməyə də bilər..
Mən sandım ki, dəyər verdiyi qədər dəyər görər insan, dəyər verdikcə dəyərsizləşdirənləri görənə qədər..
Mən sandım ki, hər kəs hər şeyi edər deyə bir şey yoxdur.. Bəzi insanlar bəzi şeyləri etməyəcək qədər çox sevir bizi..
Mən sandım ki, sevgi olan yerdə maneələr toz yığını qədər mənasızdır..
Mən sandım ki, “sevirəm” deyən hər kəs həqiqətən sevir..
Mən sandım ki, hiss edilməyən heç bir duyğu dilə gətirilmir..
Mən sandım ki, gerçək duyğuların olduğu yerdə “söz vermək” deyə bir şeydən söhbət gedə bilməz..
Mən sandım ki, bəzi insanlar “SÖZ”süz güvəniləcək qədər etibarlıdırlar..
Mən sandım ki, hesablamalar ancaq mühasiblərin işidir, münasibətlərdə “hesab-kitab” söhbəti olmur..
Mən sandım ki, “doğma olmaq ” qan qohumu olmaqla əlaqəli deyil.. Nə “doğma”lar var “yad” olduğumuz..
Mən sandım ki, əsl dostluqlar heç bitmir.. Ən yaxın dostumun mənə ayıracaq vaxtının olmadığını görənə kimi..
Mən sandım ki, tarix heç vaxt təkrarlanmır, eyni zərbəni eyni insandan təkrar- təkrar alana qədər..
Mən sandım ki, həyat bu qədər bəsit deyil.. bir gün hər kəs bunu anlayacaq..
Mən sandım ki, bir güllə də bahar olur.. yetər ki, “gül”üşümüz solmasın..
Mən sandım ki, qaranquş həmişə baharın xəbərçisidir, onun mənə payızı yaşatdığını görənə qədər..
Mən sandım ki, insan ancaq fiziki və zehni işləməkdən yorulur.. düşündüklərimin məni taqətdən saldığını görənə kimi..
Mən sandım ki, küsülü olsa belə sevdiklərim yenə məni düşünür, mənim onları düşündüyüm kimi.. )
Mən sandım ki, insan məfhumu 30% cisim, 70% ruhdan ibarətdir..
Mən sandım ki, dar günündə yanında olduğun insanlar xoş günlərində səni silib atmır..
Mən sandım ki, bəzi insanlar gülüşümdən daha dəyərlidir, məni ağladıb başqaları ilə gülə bildiklərini görənə qədər..
Mən sandım ki,insan özünü ancaq düşməndən qorumalıdır..
Mən sandım ki, bir gün hər kəs dəyişər, hər şey dəyişər,dünya tərsinə dönər amma bəziləri həmişə istisna olaraq qalar..
Mən sandım ki, həyat nə qədər çətin olsa da yenə də gözəldir..
Mən sandım ki, ölümlər ancaq cismən baş verir, ruhumu öldürənləri görənə qədər..
Mən sandım ki, ən çətin anlarda filmlərdəki kimi kimsə çıxıb bütün bunların zarafat olduğunu deyəcək..
Mən sandım ki, baş qəhrəmanlar nağıllarda olduğu kimi sonda xoşbəxt olur..
Sandım ki, həyat da nağıllar kimi “Happy End” ləri sona saxlayır. .
Mən sandım ki, qarşılıq görməyən bütün hisslər sönür, qarşılıq gözləmədən sevdiklərim gözümün önünə gələnə qədər..
Və Mən sandım ki, bütün bu “SANDIQ”larım hər kəs üçün keçərlidir, onların yalnız mənim “UTOPİYAM “da real olduğunu görüb məyus olana qədər..
Müəllif: Esmira Talıbova
