Cırtdanlar cırtdanlara qarşı lovğalanarsa…
“Heç bir şeyin önündə əyilməyən insan öz yükünü daşıya bilməz” deyər Dostoyevski. Təkəbbür və qürur, başa bəladır. Böyüklənər kiçik olanlar. Böyük olmaq üçün deyil, bilavasitə elə olmaq üçün, var olduğunu hiss etmək üçün.
Böyüdükcə, böyükləndikcə insan, böyütdüyü nəfsini daşımaz hala gələr. Təvazönü bilmədən, əyilmənin həqiqətini öyrənmədən. İtaəti sevmədən. Haqqı, həqiqəti sevə bilmədiyindən.
Başqalarının kiçik olması üzərinə özünü böyük hiss etmək istəyənin halıdır təkəbbür. Böyüklüyü özündə (zatında) görməz. Çevrəsindəkiləri kiçiltdikcə, başqalarının boynunu əydikcə böyüdüyünü düşünər. Əyər, amma əyilməz, kiçildər, amma kiçilməz. O qədər təkəbbürlü, o qədər ərköyündür ki, özünün altında qalar. Öz gövdəsinin altında əzilər.
Empatiya qurmaz, özünü kiminsə yerinə qoymaz, ancaq birtərəfli görər. Özü, sözü, içi, çölü birdir. Həm zindandır, həm dustaq.
Suut Kamal Yetkinin tərcüməsində, Platonun insanın yüz illər əvvəl yaşadığı faciəni necə gözəl təsvir etdiyinə baxın:
– Ən müqəddəs sirlərə vaqif olaraq, gələcəyin əzablarını bilmədən gözümüzün önündə ən təmiz işığın qucağında keçən mükəmməl, sadə, sakit və dinc və gözəl şeyləri seyr edirdik və indi midyənin öz zindanını özü sürüdüyü kimi, biz də bədən deyib zindan kimi gəzdirdiyimiz məzara hələ düşməmişdik.” (Filosof və Sənət, səh. 17, İstanbul, 1935)
Müəllif: Dücanə Cündioğlu